Yeni haftadan beklentin ne?

-Daha çok para?
-Daha çok başarı?
-Daha çok aşk?


Hadi biraz daha spesifik örnekler olsun.

-Uzun zamandır kendine dert ettiğin sınavdan başarılı olmak?
-Bayram tatili için minik bir tatil planı?
-O çok beğendiğin pantolonu ilk iş almak?

Benim yeni haftadan beklentim, sadece daha fazla haksızlığa uğramamak!

Tüm haftadan tek beklentim bu, evet. Son derece basit gibi görünmesine karşın, bir o kadar da imkansız bir istek benimkisi. Nereden mi biliyorum? Çünkü, uzun zamandır yeni haftadan beklentim bu kadarcıkla sınırlı kalıyor. Haftanın sonuna geldiğimizde, bir bakıyorum ellerim bomboş. Çünkü, insanlar acımasız. Çünkü, insanlar bencil. Çünkü, insanlar çok kolay yalan söyleyebiliyorlar. Çünkü, oyunu onlar gibi oynamıyorsan seni ezmek, yok etmek istiyorlar.

Haksızlığa uğramaktan nefes alamadığım bir haftanın sonunda, koydum şapkamı önüme başladım düşünmeye. Ben nerede hata yapıyorum? "Neden tüm bunlar benim başıma geliyor" diye ağlanıp sızlanacak değildim herhalde değil mi? Mutlaka vardı bir noktada benim de hatam. Uykusuz, yastığı aşındırdığım iki gecenin sonunda yaşadım mini aydınlanmamı. Cevap çok basitti ve yine bende saklıydı. En son ne zaman bu kadar haksızlığa uğramaktan nefesim daralmıştı?

25 yaşındaydım. Tüm dünya tankla tüfekle üstüme üstüme gelmeye ant içmişti resmen. Bir hayat inşa etmeye çalıştığımı sanıyordum. Meğerse, hayatla jenga oynuyormuşum ve tek bir hamleyle her şey tuzla buz olmuştu. Yapayalnız kaldığımı ve yine haksızlığa uğramaktan nefes alamadığımı hatırlıyorum. Kimse yoktu yanımda. Fiziken bir yokluk değil bahsetmek istediğim. Herkes yanımda ama hiçkimse ortada yoktu. Gecelerce yastıkları aşındırmıştım, "ben nerede hata yaptım" diyerek. Cevap çok basitti. Herkesi mutlu etmeye çalışmış, çevremdeki herkes için gözüm kapalı ateşlere dalmış, onlar memnun olsun diye kendi hayatımdan vazgeçmiş, kendimi kendi hayatımda üçüncü dördüncü ve belki de beşinci plana atmıştım.

Yine aynı mini aydınlanma anını o zamanlarda da yaşamış, ben kendimi önemli ve değerli görmezsem kimsenin beni herhangi bir şeye değer görmeyeceğini anlamıştım. O günden sonra öğrenmiştim insanlara gerektiğinde "hayır" demeyi. Kendi isteklerimi, diğerlerinin isteklerinden ön plana koymayı. Bu sayede öğrenmiştim kendimi sevmeyi ve aynaya bakıp kendimle barışmayı.

32 yaşındayım. Hayatımın farklı bir evresi, farklı bir noktasındayım. Ancak, tarihim yine tekerrürde. Yine aynı hatanın pençesine düşmüşüm meğerse. Ben kendimi hayatın akışına bıraktığımı zannederken; yine başkalarının mutluluğunu, huzurunu kendi mutluluğum ve huzurumun en önüne koymaya başlamışım. Sırf onların sırtı hafiflesin diye, tüm yükü yüklenmişim omuzlarıma. Omuzlarım tüm yükü taşıyamaz hale gelmiş de, eziliyormuşum haberim yokmuş. Çözüm için gecelerce uykusuz kalmama gerek de yok artık üstelik. Yaramın merhemini biliyorum bu kez. Üstelik bu kez kimsesiz değilim. Tüm dünyaya benimle karşı duracak biri var yanımda. Tek yapmam gereken aynada kendimle barışıp, başkalarının değil kendimin nasıl olduğuyla ilgilenmek. En büyük şefkati kendime verip, ruhumu yeniden özgürleştirmek. Çok uzun zamandır, boğazıma düğümlenen o nefesi atmosfere göndermek.

Yeni haftadan beklentin ne bilmiyorum ama yeni haftaya ilk iş aynaya bakıp kendinle barışarak başlayabilirsin.

Yaklaşık 4 yıldır yaşamımın daha önceki zamanına göre sağlıklı beslenmeye çalışıyorum. Bu 4 yıl içerisinde sağlıklı beslenmek adına kendimi hatırı sayılır şekilde geliştirdiğimi düşünüyorum. Google'ı açıp "kilo vermek isteyenlere öneriler" diye bir arama yapsanız karşınıza çıkacaklar bellidir.

Eylül geldi tüm festivaller bir bir şehire indi. Beni de hangisine gitsem, hangisine gitsem diye sardı bir kararsızlık. Hem zaman, hem bütçe meselesi hepsine gitmeyi engelliyor. Malum önümüzdeki günlerde iki yurtiçi, bir de yurt dışı seyahati planı olunca haliyle kara kara düşünüyorum. Tabii fırsat olsa affetmem hepsine giderim orası ayrı mesele. O yüzden bu ay merakla beklediğim tüm etkinlikleri bu yazıda bulacaksınız. Hem hepsi için ayrı ayrı tarih bakmak zorunda kalmayacağım. Hem de sizin bu ay ki programlarınıza katkım olur belki ne dersiniz?

Bu yaz szizde de öyle mi bilmiyorum ama sıcaklardam parmağımı dışarı çıkarasım gelmiyor. Hafta içi iş yerinde çok yorulunca hafta sonunu evde yayıla yayıla geçirmek istiyorum. Ancak son zamanlarda birçok hafta sonunu evde geçirince bu hafta sonu içimden bir şeyler "yeteeer" diye çığlık atmaya başladı. İçimdeki bu sessiz çığlığa kulaklarımı daha fazla tıkayamadım ve kendimizi Kadıköy'e attık.

Söz konusu iyi burger olduğunda, asla en iyisini aramaktan yılmam bilirsiniz. İstanbul'un taşı toprağı altın ama ben her köşesinde iyi burger arıyorum. Neden hala zengin olamadığımın kanıtı! Yeni burgerciler denemeye devam ediyorum tabii ki. Bu ara bir tane beğendiğim, bir tane de pek beğenmediğim bir burgerci keşfi gerçekleştirdim. Bugün beğendiğimden bahsedip, beğenmediğimi bir sonraki yazıma saklıyorum.

İstanbul'da yaptığım mekan keşiflerimde en az göreceğiniz bölge Karaköy olur. Bu kadar popüler bir bölge neden az diye soracak olursanız, hava atmak gibi olmasın her günüm iş yerimden dolayı orada geçiyor. Her öğle arasında Karaköy'de yürüyüş yapınca insan, iş dışında kalan zamanlarında pek de uğramak istemiyor açıkçası Karaköy'e. Geçenlerde iş çıkışı çok aç olup, iş yerinden çok uzaklaşacak mecalimiz olmayınca Karaköy'de bir şeyler atıştıralım dedik ve kendimizi Karaköy'de bir burgercide bulmamız on dakika sürdü.

Bilirsiniz İstanbul'da burger denildiğinde, tam bir Virginia Angus fanıyım ben. Ancak Eminönü şubesinden bahsettiğimi de dipnot olarak düşmem lazım. Bulmuşsun sevdiğin bir burgerci, neden habire yenisini arıyorsun sorusunun cevabı da çok basit aslında. Yeni tatlar keşfetmek hayatta keyif aldığım durumların başında geliyor. Ben hayat mottosu "yemek yemek eşittir mutluluktur" olan insanlardanım çünkü.



Mezbaa Steak Burger, Virginia Angus'un tahtını salladı mı?

İtiraf etmeliyim ki, bugüne kadar denediğim burgerciler arasında Virginia Angus'un tahtını sallayan ilk mekan oldu. Et seçme konusunda kendisine sonuna kadar güvenen kişiler var Mezbaa Steak Burger'in ardında. Herkes bir konuda iddialı olabilir, mühim olan başarıdır. Mezbaa Steak Burger de bu iddiasını kanıtlıyor bize. Virginia Angus'tan sonra ilk defa bir yer burger etimi az pişmiş ve istediğim pişme seviyesinde getirmişti. Üstelik burgerinizi, pişme seviyesini seçerken sizinle çok ilgileniyorlar. Sizi lezzetli bir burger yemeniz için çok iyi yönlendiriyorlar.

Biz Mezbaa Burger'ini denedik ve çok beğendik. Ayrıca limonatalarını da çok sevdiğimizi söylememek haksızlık olur. İkinci katının manzarası da çok güzelmiş. Bir daha gidişimizde ikinci katı denemeyi düşünüyoruz.

Her yeni lezzetli burgerci keşfettiğimde çok mutlu olan ben Mezbaa Steak Burger'den çok mutlu ayrıldım.

Adana denildiğinde hepinizin gözlerinden "kebap, kebap, kebap" çıkıyor. Görüyorum, beni kandıramazsınız. E biz Adanalılar için de durum farklı değil. Ne kadar tok olursak olalım her daim kebap yiyebilme özelliğine sahibiz. Ancak ben bugün bir Adanalı olarak farklı bir şeyden bahsedeceğim size.

Yaklaşık on yıldır blog yazıyorum. Şu an okuduğunuz blogum, beni tanıdığınız o uzun soluklu blogtan sonra, en üzerine titrediğim blog bu oldu. İlk açtığım blogumu kapattıktan sonra bir süre ara verip, birkaç denemeden sonra son bir yıldır düzenli iki blog yazıyorum. Birisi burası, diğeri ise dizilerden filmlerden bolca bahsettiğim Sıkılmak Bir Sanattır var. Yine konuya bir türlü giremediğim uzun bir girizgahla sizlerleyim sayın okuyucular. Buradan alıp konuyu alakalı olduğu noktaya bağlamaya çalışıyorum bir, iki, üç.